Bijna alle mensen met een gameverslaving ervaren psychische problemen. Gamen is voor hen een prettige manier om te vluchten zodat je deze problemen niet hoeft te ervaren of ermee aan de slag te gaan. Negatieve gevoelens maken plaats voor plezier en uitdaging en worden een vervanging voor alledaagse problemen en frustraties. Dit plezier is 24 uur per dag binnen handbereik waarvoor je er weinig drempels voor hoeft te nemen.
Gameverslaafden zijn ook jarenlang gevlucht in een virtuele wereld waar je geen last hebt van alledaagse problemen, angst en waar je vaak meer waardering hebt ervaren. Hierdoor is het voor gameverslaafden lastig om zonder gamen plezier te ervaren, problemen op te lossen en onzekerheden te bespreken met anderen. Vaak is hulp vanuit ouders, familie, vrienden of professionele hulp noodzakelijk om een jarenlang patroon te doorbreken.
Twee voormalig gameverslaafden vertellen:
‘Het gamen beheerste voortdurend mijn gedachten. Ik dacht continu over het spel, ook als ik niet aan het spelen was. Ik was altijd in gedachten over het het gamen. Wat zou ik die avond gaan doen en wat zou er allemaal gaan gebeuren? Ik keek ernaar uit om met mijn guild samen te komen en oorlog te gaan voeren. We gingen dan op pad met dertig, soms wel honderd personen’.
(Citaat uit 'It's all in the games', 2009)
Mijn ouders zijn vroeg, en kort na elkaar overleden. Mijn moeder overleed aan kanker en een paar weken later werd ik gebeld: mijn vader was plotseling overleden aan een hartinfarct. Dat had een enorme impact op me. Ik werd depressief en raakte ook nog mijn baan kwijt. Het ene dominosteentje gooide het andere om. Ik ging steeds meer gamen en blowen. Achteraf gezien was ik verstoppertje aan het spelen voor mijn eigen gevoelens’.
(Citaat uit 'It's all in the games', 2009)
Gameverslaafden zijn ook jarenlang gevlucht in een virtuele wereld waar je geen last hebt van alledaagse problemen, angst en waar je vaak meer waardering hebt ervaren. Hierdoor is het voor gameverslaafden lastig om zonder gamen plezier te ervaren, problemen op te lossen en onzekerheden te bespreken met anderen. Vaak is hulp vanuit ouders, familie, vrienden of professionele hulp noodzakelijk om een jarenlang patroon te doorbreken.
Twee voormalig gameverslaafden vertellen:
‘Het gamen beheerste voortdurend mijn gedachten. Ik dacht continu over het spel, ook als ik niet aan het spelen was. Ik was altijd in gedachten over het het gamen. Wat zou ik die avond gaan doen en wat zou er allemaal gaan gebeuren? Ik keek ernaar uit om met mijn guild samen te komen en oorlog te gaan voeren. We gingen dan op pad met dertig, soms wel honderd personen’.
(Citaat uit 'It's all in the games', 2009)
Mijn ouders zijn vroeg, en kort na elkaar overleden. Mijn moeder overleed aan kanker en een paar weken later werd ik gebeld: mijn vader was plotseling overleden aan een hartinfarct. Dat had een enorme impact op me. Ik werd depressief en raakte ook nog mijn baan kwijt. Het ene dominosteentje gooide het andere om. Ik ging steeds meer gamen en blowen. Achteraf gezien was ik verstoppertje aan het spelen voor mijn eigen gevoelens’.
(Citaat uit 'It's all in the games', 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten